Ana içeriğe atla

MAZİYE YATMAK

 


‘‘Boynumuz ağrıdı Batı’ya bakıp durmaktan!’’ dedi şair ve çizdi altını üç yüzyıllık maceranın.

Bugün biz, boynumuz ağrıdı maziye yatıp durmaktan diyerek çizeceğiz altını bin yıllık haşmetli günlerin.

İsyansa isyan, hayırsa hayır!

Boynumuz ağrıdı maziye yatıp durmaktan.

Maziye yatarak daha kaç rüyada yitireceğiz yıllarımızı?

Daha kaç marşın ruhumuzda bıraktığı derin hülyalara dalmakla kaçıracağız bugünümüzü?

 Soruyorum, kaldı mı kayıp lüksümüz?

Ben, Sinan’a ihanet ettim abideler gibi diktiği, koyduğu ve yonttuğu taşlara bakarken öylesine…

Daha kaç çiğ övünmeyle sürüp gidecek bu vasıfsız ihanet?

Yüzümüz var mı zaman yolculuğuna?

Basit ve çelimsiz övünçlerimizle mi yeni bir medeniyet sunacağız  dünyaya?

Yoksa gönüllüler çoğunlukta mı aramızda, sistemin çarkının içinde ezilip suyunun çıkmasına ve buna moda, serbest piyasa, modernite ve daha nice süslü sıfatlar yakıştırmaya?

Üşüyorum ve tüylerim ürperiyor bu yalnız boşlukta.

Öyle bir şey ki bu, tarihiyle övünen tarihsiz, talihsiz, mimarsız, imarsız, bilimsiz, ilimsiz bir karanlığın içinde, yapayalnız bir çocuğum ve bu soğukta yalnızca kabzasından hışımla çıkan ve birbirine vurarak şakırdayan kılıç sesleri ile belli belirsiz marşlar eşliğinde naralar çınlıyor kulaklarımda.

Evet, evrenin ve zamanın hangi parçasında olduğum konusunda bir fikrim yok. Çünkü dedim ya; kör, sağır ve dilsiz bu karanlığı hep kılıç sesleriyle anlatmışlar bana. Bu yüzden hepsi, aynı makinenin defosuz ama ruhsuz ürünü…

23 yılının 23 günü savaşta geçmemiş peygamberin radikal İslamcı teröristleri olur mu?

Böyle hikayenin böyle neticesi olur.

Boynumuz ağrıdı maziye yatıp durmaktan.

Kimi zaman hoş ve mis kokulu kimi zaman dehşet ve vahşet dolu ama hep derin hülyalar ve kabuslar görmek için mi yastık yaptık maziyi kendimize ve tutuldu boynumuz yatıp durmaktan maziye?

Bugüne diyeceği yok muydu o yiğit ve cengâverlerin, o ilim sahiplerinin ve bilim dahilerinin, o sanat ehlinin ve dinlediğimiz hikayelerdeki gönül meclisi üyelerinin?

Yoksa eğer; eğer ‘‘yok ve olamaz’’ diyorsanız ve ibret almıyorsanız, kendisi de tarihin altın yaldızlı raflarında, altın tozlara bürünmüş bir yalnız şairden uçup gelen mısralar getirdim size:

“Geçmişten adam hisse kaparmış…

Ne masal şey!

Beş bin senelik kıssa yarım isse mi verdi?

“Tarih”i  “tekerrür”  diye tarif ediyorlar;

Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi? (M. Akif ERSOY)”

Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

23 Nisan, Millî Bilinç ve Çocuk Bayramı Üzerine Düşünceler

Bundan tam 102 yıl önce bütün milletin umudunu omuzlarında taşıyan bir heyet, ulusun son çare olarak kendilerine yüklediği görevin bilinciyle evvela Hacı Bayram-ı Veli Camii’nde Cuma namazını eda edip o güne kadar ki tüm yollar gibi zorlukla tadilatını yaptıkları binaya dualar, tekbirler, ve uğurlarına kesilen kurbanların ardından giriş yaptılar Bugün, adına misyon ve vizyon dediğimiz ama o gün mefkûre, ideal, dava ve çare olarak görülen rota, daha ilk oturumda yapılan ilk konuşmada ifadesini meclisin en yaşlı üyesi Şerif Bey’in sesinde buluyordu: “Allah’ın yardımıyla milletimizin iç ve dış bağımsızlık yazgısının sorumluluğunu doğrudan doğruya yüklenip kendisini yönetmeye başladığını bütün cihana duyurarak Büyük Millet Meclisi’ni açıyorum.” Şimdi; bu konuşmayı meclisin açılışında dahi bağımsızlığın bir yazgı, değişmez bir kader olarak görüldüğüne, meclisin bu yazgıyı bizatihi yüklendiğine, bunun bir danışma meclisi veya adeta noterler kurulu olarak değil bizzat yönetme yetkisi ve iştiy...
Yorum Gönder
Devamı

Eylül’den Temmuz’a

  2016 yılının bir Eylül günü, Güneş hayli yakıcıydı. Buralarda kışın çok çetin geçtiğini söylüyorlardı ama yaz da coğrafyadan beklemediğim kadar dehşetengizdi. Telefonum ilk sıcaklık uyarısını bu günlerde vermişti.  Beton ve kaplama camlardan yansıyan Güneş ışıkları şehri daha da ısıtıyordu ya da gözümüze çarpan ışıklar belki bize öyle hissettiriyordu. Neyse ki kursun içinde klimalar tam performansla çalıştırılıyordu. İlginçtir öyle dizayn edilmişti ki bizde çoğu plazada yaşanan klimayı çok sevenle rahatsız olan arasındaki gerginlik, buralarda çok karşılaşılan bir şey değildi. Ama kursa gitmeme daha vardı. O yüzden bu yakıcı sıcağa katlanacaktım bir süre daha. 1970 tarihiyle damgalanmış kaldırımlarda yürürken yanımda; benim bir buçuk katım uzunlukta, Latin Amerika esmerliğinde, omuzları geniş ama vücutlu olmayan bir arkadaşım vardı. Tavsiye edilenin aksine genellikle göbek önde göğsü geride yürürdü. Zaman zaman kendince tutturduğu ritimle ıslık çaldığı olurdu. Bizdeki gibi ‘‘...
Yorum Gönder
Devamı

Yangınlar, Vatanı sevmek ve Sınır ihlali

  Memleket yangın içerisinde. Ağaçlar; geçmişin hatırası geleceğin ümidi aslında. Bu halde bir ağacın yanışı bir şehit vermekle eşdeğer denilebilir. Diyebiliriz ki, bir vatan evladının yetişmesi için gereken emek, toprak; harcanan maddiyat ise sudur. Bu kanaatle Türkiye hem geçmişini hem de geleceğini yitiriyor. Neslinden ve ceddinden mahrum bir ülke… Tarihi yanan, atisini yaşatamayan aciz bir memleket… … Bununla beraber en baştan en sona sevgisiz bir cumhuriyet… Cumhuriyetin temeli sevgi ve haktır. Çünkü cumhuriyet rejimi, vatanını sevme karinesine dayanır ve bu ön kabule göre tanır tüm o hakları vatandaşlarına. Vatanını sevmeyen vatandaş olamaz, vatandaş olmayan hak sahibi olamaz. Bu bağlamda bu ülkenin son yüzyılda, yani 21. yüzyılda, en temel problemi doğal vatandaşlarının ülkesini sevememiş olmasıdır. Bu sevgisizlikte de bazılarının iddia ettiği gibi yaşanan ve yaşatılan mağduriyetlerin payı yoktur. Çünkü vatan, bir kadını sevmekten bile daha büyük ...
Yorum Gönder
Devamı