2016 yılının bir Eylül günü, Güneş hayli yakıcıydı. Buralarda kışın çok çetin geçtiğini söylüyorlardı ama yaz da coğrafyadan beklemediğim kadar dehşetengizdi. Telefonum ilk sıcaklık uyarısını bu günlerde vermişti.
Beton ve kaplama camlardan yansıyan Güneş ışıkları şehri daha da ısıtıyordu ya da gözümüze çarpan ışıklar belki bize öyle hissettiriyordu. Neyse ki kursun içinde klimalar tam performansla çalıştırılıyordu.
İlginçtir öyle dizayn edilmişti ki bizde çoğu plazada yaşanan klimayı çok sevenle rahatsız olan arasındaki gerginlik, buralarda çok karşılaşılan bir şey değildi. Ama kursa gitmeme daha vardı. O yüzden bu yakıcı sıcağa katlanacaktım bir süre daha.
1970 tarihiyle damgalanmış kaldırımlarda yürürken yanımda; benim bir buçuk katım uzunlukta, Latin Amerika esmerliğinde, omuzları geniş ama vücutlu olmayan bir arkadaşım vardı.
Tavsiye edilenin aksine genellikle göbek önde göğsü geride yürürdü. Zaman zaman kendince tutturduğu ritimle ıslık çaldığı olurdu. Bizdeki gibi ‘‘sokakta ıslık çalınmaz’’ diye bir kuralları olmadığını, ilk zamanlarda garip bulduğumda kendisi söylemişti.
Diego, aslında İngilizce öğrenmek için hayli kısıtlı vakitle gittiğim Kanada’da konuşkan bir tip olmamasıyla o sıralar çok da işime yaramıyordu. Ama sanıyorum Brezilya’lı olduğundan, sınıftaki çoğu kişiden daha sıcak kanlı bulmuştum onu.
Evet, bir insan hem konuşkan olmayıp hem de sıcak kanlı olabiliyordu.
Onunla sohbet etmenin keyifli olduğundan bahsederken duygusallaşıp birden ağladığında bunu fark etmiştim. Maalesef Diego ağlarken kalbinin güzelliği yüzüne yansımıyordu. Elbette ona bunu hiçbir zaman söylemedim.
Biz, Toronto’da, Dünya’nın en uzun caddesinde yürürken birden aklıma, sabah Twitter’da okuduğum bir şey geldi.
Diego’ya dönüp, ‘‘Hey bro! Bugün okudum da Brezilya’nın Bağımsızlık Günü’ymüş, kutlu olsun, tebrik ederim’’ dedim. Diego’nun yüzünde mimik oynamamıştı.
Sonrada araştırdığımda öğrendiğim 3 yıllık bağımsızlık mücadelelerini pek önemsememişti anlaşılan.
Yüzüme baktı, kaşları, daha önce kimseden duymadığı ama aynı zamanda önemsiz bir şeyi duymuş bir tavırla, hafifçe kalktı. ‘‘Neden söyledin ki bunu?’’ der gibi bir hali vardı. ‘‘Teşekkür ederim Hamet ama bu o kadar önemli bir şey değil’’ dedi. Evet, Diego Ahmet diyemiyordu ama benim o anda şaşırdığım başka bir şey vardı. Yüzümdeki garipsemeyi görünce kısa bir açıklama yaptı:
-Bu bizim için o kadar önemli değil, Portekiz günü gelince bize bağımsızlığımızı vermiş biz de almışız.
-Eminim sizinkiler de bir şeyler yapmıştır, diyebildim sadece.
Ama Diego pes etmiyordu:
-Yok gerçekten önemli değil, ama yine de teşekkür ederim.
Hayatımda ilk kez yaşadığım bir duyguydu, bir ülkenin bağımsızlık gününü kutladığım için utanmıştım. O an hafızamda Kurtuluş Savaşı’yla ilgili biriktirdiğim ne kadar görsel varsa film şeridi gibi geçti önümden. İstiklal Marşıyla açılıp kapanmıştı yayın. Sonda da ellerini arkada birleştirmiş Gazi Paşa…
‘‘Tamam’’ dedim. ‘‘Bizim için çok önemlidir de o yüzden kutladım.’’ Deyip hızlıca başka konuya geçtim.
Biraz önceki film şeridini bütün gün yavaşa sarıp yeniden izledim. Her bir karede gurur duydum.
Hücuma kalkan askerler, taramalı tüfekler, bomba taşıyan, mermi dizen kadınlar, mecliste kalkıp inen eller, meclis açılışında edilen dua, bayraklar, İzmir’e giriş tablosu, paşalar, erler, mezun veremeyen liseler, üniversiteler ve Kocatepe’de Mareşal Mustafa Kemal…
Bize; bahşedilmiş değil, söke söke alınmış bir istiklal kazandırmış nice kahramana minnet duydum tüm gün.
…
Bugün 4 Temmuz.
Amerikan Bağımsızlık Bildirgesi’nin yayınlanarak 13 koloninin, Büyük Britanya Krallığı’ndan ayrılıp bağımsızlıklarını ilan ettikleri gün.
Her yıl neşeyle kutlarlar. Bizce de kutlu olsun. Bağımsızlık bizim için en kutsal şey çünkü.
Bizim inancımızda esir topraklarda ibadet dahi kabul olmaz, Cuma namazı kılınmaz. Biz Türkler ‘‘Bağımsızlık benim karakterimdir.’’ diyen bir liderin yanında, 7 düvele karşı durup dev gibi bir orduyu yendik.
‘‘Kutlu olsun’’ deriz. Çünkü biz; yendiği ordu, nazlı Hilal’i ayaklar altına alıp kaçarken, önüne serilen düşman bayrağını çiğnemeyecek kadar yüksek şahsiyetli bir askerin, mensubiyetini hayattaki yegane üstünlüğü saydığı bir milletin, Türk milletinin çocuklarıyız.
Bugün 4 Temmuz 2020.
Amerikan Bağımsızlık Bildirgesi’nde bir cümle yazar,
“Bütün insanların eşit yaratıldıklarına; yaratıcıları tarafından onlara hayat, özgürlük ve mutluluğu arama hakkı gibi geri alınamaz bazı haklar verildiğine inanıyoruz”
1776’da bağımsızlık bildirgesine bunu yazan milletin çocukları, o günden tam 227 yıl sonra bir hata yaptı
Tarih 4 Temmuz 2003. Yer, Süleymaniye-Irak.
Türk karargahına bir grup çapulcuyla birlikte baskın yapan Amerikan askerleri, şerefli Türk askerini, tutuklayıp başlarına çuval geçirerek bindirdiği açık kamyonetle Irak sokaklarında gezdirmek ve 60 saatlik sorguya tabi tutmak suretiyle küçük düşürmeye çalıştı.
227 yıl sonra Ulusal Bağımsızlık Günü’nde kendi sözlerini çiğneyen Amerikalılar, bunu elbette Şubat’ta geçmesini dört gözle bekledikleri ‘‘1 Mart Tezkeresi’’nin TBMM’de reddedilmesinin rövanşı olarak yapmışlardı. Ve günlerden Cuma’ydı.
Bugün 4 Temmuz 2020.
Aradan tam 17 yıl geçti. Gündem yoğun, geçen yılki kadar bahsedilmedi 2003’teki bu hatadan.
Ama biz unutmadık. Türk genci, hiçbir zaman unutmadı.
Bizim Ege köylerimizde onlarca yıllık zeytin ağaçlarımız vardır. Biz zeytin dalının ne olduğunu çok küçük yaşlarda öğrendik. Berekettir, üretimdir, sabırdır, inançtır, ümittir, kutsaldır bizim için zeytin dalı.
Ancak biz; Ulu Önder’in tarif ettiği ‘‘Zaferleri ve geçmişi insanlık tarihi ile başlayan, her zaman zaferle beraber uygarlık nurlarını taşıyan kahraman Türk ordusu’’nun barışın teminatı olduğu kadar savaşın kartalı olduğunu biliyor ve inanıyoruz.
Ve buradan ifade ediyor, hatta haykırıyoruz ki; Türk ordusu, yalnızca 2229 yıllık geçmişi olan silahlı askerlerinden değil, aynı zamanda yüreği her daim kor, gözleri her an parlayan eğitimcileri, sağlıkçıları, hukukçuları, emekçileri, mühendisleri, sanatçıları, mimarları ve genç, yaşlı, kadın, çocuk her bireyiyle dimdik ayakta ve şerefi saydığı vatanını ve uğruna yaşadığı irade hürriyetini muhafazaya her daim muktedirdir.
Bizim inancımızda vatanı için çalışırken ölen kaybetmez, insanoğlunun ulaşabileceği en yüksek rütbeyi kazanır.
Biz Türk gençliği, istiklalin ve hürriyetin kıymetini çok iyi bilerek üstün bir gayretle çalışıp üreterek ülkemize faydalı olma amacıyla ilerliyoruz.
Biz bir duanın emanetçileriyiz:
‘‘Allah bir daha bu millete İstiklal Marşı yazdırmasın.’’
Yorumlar
Yorum Gönder